29 januari, Afscheid nemen

Afscheid nemen,

“Pap ik hou van jou” hoor ik een jongetje van ongeveer 4 jaar zeggen tegen zijn vader. Zijn vader viel mij al meteen op toen ik de trein instapte voor het laatste stukje naar huis. Een beetje onverzorgd, lange jas, petje op en een joint in zijn hand die hij waarschijnlijk uit had gemaakt voordat hij in de trein stapte en bewaard voor later. Donkere man uit een vreemd land met een vreemd accent in zijn Nederlandse taalgebruik. Waar hij vandaan kwam wist ik ook niet. Nou ja, hij ging wel ergens heen. Die vaststelling had ik al gedaan. Anders zouden ze niet in de trein zitten.

Ik zit in de trein op weg naar huis. Vandaag zijn de voorbereidingen en het afscheid nemen, voordat ik maandag afreis naar Húsavík in IJsland, echt begonnen. Ben vandaag naar ons kantoor gereden om de laatste zaken te bespreken en mijn auto in te leveren. Mijn Skoda Octavia waar in ik in de 2 maanden waarin ik hem nu mag berijden toch een beetje van ben gaan houden. En nu heb ik hem achtergelaten. Toen Stephanie mij naar het station van Gorinchem bracht heb ik nog een snelle blik geworpen waarbij ik toch stiekem dacht; het ga je goed en bedankt voor je comfort dat je mij steeds weer gaf. Ik zal je missen! Terwijl Stephanie de parkeerplaats afrijd heb de drang om toch nog, ik hoop onzichtbaar, even te zwaaien naar mijn zwart monster.

Het hoort er allemaal bij. Weg voor het project in IJsland betekent ook een hoop achterlaten. Zaken zoals auto en motor, mijn piano’s thuis, mijn sociale leven hier in Nederland en natuurlijk de mensen die daarbij horen of heel dichtbij staan. Collega’s, vrienden en familie dus.

Nadat ik wist dat ik mijn Skoda zou achterlaten moest er een plan komen om met de trein naar huis te komen. Een uitdaging voor mij omdat de trein iets is uit een duister verleden. Een kaartje kopen aan een loket op een station gaat tegenwoordig niet meer, hetzelfde geldt voor een kaartje kopen via internet. Nee, nu moet je dus een chipkaart kopen waarmee je ook nog eens overal moet inchecken en uitchecken! Loes, bij ons op kantoor, heeft zich daar voor mij even op gestort. Via internet mijn route en tijd uitgezocht en uitgeprint zodat ik onderweg weet waar ik moet overstappen, blauwe en rode paaltjes moet zoeken om in- of uit te checken, perrons waar mijn treinen aankomen en vertrekken. Uitdagingen in overvloed. Soms lijken die nog groter dan even naar IJsland te vliegen maar, ik ga het aan. Nadat Loes alles netjes voor mij heeft uitgeprint brengt Stepenie mij naar het station waar ze ook nog even meeloopt om te kijken, en er zeker van te zijn, dat het “kopen van een kaartje” goed gaat. Gelukkig is dit net zo makkelijk als een parkeerkaartje kopen. Volg het menu en het komt allemaal goed. Na het afscheid van Stephanie met de beloftes om foto’s te sturen stap ik in het avontuur trein.

Het blijkt dat het allemaal wel meevalt. Ik heb een kaartje 1e klas gekocht waarbij ik dacht dat ik dan wat meer uitzicht had op een zitplaats want, ik hoor alleen maar dat de treinen altijd zo vol zitten. Zitplaats is er dus wel te vinden. Vanuit Gorinchem loop ik eerst de hele trein door om de 1e klas te vinden die er dus niet blijkt te zijn in deze trein. Nou, daar gaat mijn dure kaartje. In de trein van Geldermalsen naar Utrecht is er wel een 1e klas maar ik vindt niet echt dat die plaats verschil maakt met de 2e klas. Of toch? Ja, alleen de kleur van de stoelen merk ik op. Een rode in plaats van een blauwe. In de trein van Utrecht naar Arnhem zit ik in een dubbeldekker aan de bovenkant. Het blijkt een “stilte coupe” te zijn. Dat staat er op de bordjes en op de ramen. Terwijl ik mijn mobiel op trillen zet en op mijn gemak het nieuws ga lezen hoor ik overal om mij heen telefoons geluid maken. De man naast mij kijkt mij ineens boos aan en zegt, mij heel streng aankijkend en een hele boze stem, “meneer, dit is een stilte coupe”. Ik kijk hem vriendelijk aan en zeg dat ik dat weet door de plaatjes op wand en het raam. Ik laat hem zien dat de mijne op stil staat en zeg hem dat de enige die nu lawaai maakt hijzelf is. Meteen kijkt hij weer in zijn boek die hij stilletjes aan het lezen was. Bij het volgende station, waar mensen uit onze coupe uitstappen, pakt hij zijn spullen en verhuist naar een stoel ergens achter mij.

Maandag gaat het dus echt gebeuren. De vluchten zijn geboekt en de koffers worden gepakt. Amsterdam-Kevlafik, Reykravik-Husavik. Hier zal ik maandag ergens in de middag aankomen. Hier zal het avontuur beginnen van mij en mijn project. Een nieuwe persoonlijke uitdaging in mijn carrière. Ver weg van huis waar ik dan na 8 weken weer terugkom voor een paar weken. Dit zal de komende twee en een half jaar zo doorgaan.

“Pap ik hou van jou” hoor ik het jongetje tegen zijn vader zeggen waarbij hij ondertussen zijn vaders hand stevig vasthoudt. Zijn vader knikt naar hem en ik zie toch stiekem een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen. Onze trein bereikt dan mijn eindstation Didam. Mijn einde van het avontuur trein. Hier stap ik uit de trein waar ik door mijn vrouw Emmy wordt opgehaald. Voor mij lopen de vader en zijn zoontje, die bij mij in de trein zaten, het perron af. Ze stoppen bij een blanke vrouw op een fiets met waarschijnlijk haar dochtertje. Ze kussen elkaar en lopen voor mij het station uit. Met het zoontje en dochtertje erachteraan lopend hoor het meisje aan het jongetje vragen; “weet jij hoe het er bij ons uitziet?” Waarbij ik dan denk; Zij zijn aangekomen.